środa, 5 stycznia 2011

DREWNO PÓŁTWARDE

DREWNO PÓŁTWARDE 
Skróty stosowane :
D = gęstość, ciężar właściwy,
h = wysokość drzewa ,
ø = średnica pnia










DREWNO


Drewno, jedno z najszlachetniejszych tworzyw naszego globu, swymi szczególnymi właściwościami Fizycznymi, swą wewnętrzną budową, zewnętrzną powierzchnią, barwą i połyskiem nabiera pod dłutem snycerza swoistych kształtów o indywidualnym wyrazie, niedających się powtórzyć w innym materiale. Swój własny kształt przestrzenny, własny relief i fakturę mają dzieła snycerskie, wyrobione z licznych polskich drzew iglastych i liściastych. Zewnętrzne lico drewna, jeżeli nie zakryły go nałożone nań obce powłoki, wywołuje zachwyt niepowtarzalną budową komórek, barwą i pełną życia grą świateł. Nic dziwnego, że od wieków fascynuje umysł i pobudza wyobraźnię artystów silniej aniżeli wszelkie inne tworzywa, zbudowane z nieorganicznej materii.
Drewniana faktura najstarszych dzieł snycerskich powleczona oleistymi lub żywicznymi impregnatami pozostawała zwykle w swym naturalnym stanie. W czasach gotyku barwiono powierzchnie rzeźb przez nasączanie surowego drewna kolorowymi substancjami albo też przez nakładanie kryjących farb na położony uprzednio kredowo - klejowy grunt. Naprawiana z biegiem lat i odświeżana polichromia tworzyła nawarstwioną obcą skorupę, zacierającą ostrość form plastycznych rzeźby i fakturę surowego drewna.
Zabieg ten chronił wprawdzie powierzchnię drewna przed agresją wilgoci i szkodników biologicznych, lecz utrudniał transpirację tkanki drzewnej i tworzył błonę zasłaniającą ślady obecności owadów. Barokowe nastawy ołtarzy i meble kościelne przewidziane do pozostawienia w naturalnej fakturze drewna powlekano pokostem lnianym na gorąco, a następnie bursztynowym werniksem.
W dawnych warsztatach snycerskich stosowano wypróbowane przez wieki i niezawodne środki zapobiegające destrukcji drewna i sposoby jego ochrony, jak o tym świadczą liczne przykłady przetrwania rzeźb i sprzętów, zagrożonych nieraz zniszczeniem.
Z dawien dawna dobierano do robót snycerskich takie gatunki drewna, które wyróżniały się pewnymi zaletami technicznymi, mianowicie zwięzłością, sprężystością i wytrzymałością, a jednocześnie zapewniały nieodkształcalność formy i trwałość artystycznego dzieła. Sprawdzianem ich zalet była odporność na działanie szkodników biologicznych i wpływów atmosferycznych, a użyte w stanie powietrznosuchym nie ulegały dalszym skurczom, spękaniu i paczeniu. Na rzeźby figuralne ustawiane wewnątrz pomieszczeń używano gatunków liściastych. Preferencją cieszyła się lipa, a także jawor i grusza, rzadziej zaś jesion. Na sprzęty stosowano dąb, buk, jesion, wiąz, grab i niektóre gatunki drzew iglastych. Rzeźbione elementy budowli — portale, ościeża drzwiowe, belki stropowe i słupy — wykonywano z drewna bukowego, dębowego, z modrzewia bądź też odziomkowych partii sosny.
W ślad za wzrostem zamówień na coraz to trudniejsze pod względem technicznym zadania  snycerskie zaczęto dobierać asortymenty drewna najwyższej jakości, a mianowicie środkową, twardzielową, część pnia, bezsęczną, o włóknach prostych i nie powichrzonych, z drewna pozyskanego ze ścinki jesienno - zimowej, wysuszonego na wolnym powietrzu.
Ostatnimi czasy z braku odpowiednich gatunków wysuszonego drewna, odpornego na porażenia przez szkodniki, ludowi snycerze posiłkują się sklejką jako tworzywem kompozycji o płaskim reliefie. Uzbrojeni w ostre narzędzia, niekiedy zmechanizowane, pokonują trudności rzezania w tym twardym materiale, uwarstwionym krzyżowo wzdłuż i w poprzek włókien (Feretrony w kościele parafialnym w Wyszkowie, woj. ostrołęckie, wykonane przez miejscowego stolarza Czesława Szklarskiego).
O budowie drewna stanowią — widziane w przekroju poprzecznym pnia (konara, gałęzi) — rdzeń, twardziel i biel, przewody soków komórkowych, promienie rdzeniowe, miazga i kora. Wokół rdzenia zbudowanego z miękkiej i kruchej tkanki obrastają dwuwarstwowe słoje roczne, z których warstwa wewnętrzna późnego przyrostu jest ciemniejsza i twardsza, a zewnętrzna wczesnego przyrostu jest jaśniejsza. Im większy jest udział późnego przyrostu, tym wyższą jakość techniczną ma drewno.
Słoje roczne grupują się w dwu kręgach — wewnętrznym twardzielowym obrastającym rdzeń, zazwyczaj ciemniejszym, i zewnętrznym, bielastym, jaśniejszym. W niektórych gatunkach drzew (świerk i jodła) twardziel nie różni się barwą od bieli, a tylko mniejszym stopniem zawartości wody. Istnieją również gatunki beztwardzielowe, przewodzące soki całym swym przekrojem (buk, brzoza). Jedną z charakterystycznych cech drewna jest niejednolitość budowy, składającej się z wielocząsteczkowych związków organicznych, wśród których najważniejszą rolę spełniają:
— celuloza (błonnik), główny składnik błony komórkowej, budujący szkielet drewna;
lignina (drzewnik), substancja wielocząsteczkowa, impregnuje
drewniejące błony komórkowe;
— substancje towarzyszące: żywica, woski, barwniki, garbniki i in.
Trwałość drewna zależy od udziału ligniny i substancji towarzyszących
w jego składzie chemicznym. Celuloza jest nieodporna na działanie
rozkładowe grzybów, lignina natomiast ma własności grzybobójcze.
Większa trwałość drewna twardzielowego aniżeli bielastego wynika
z zawartości garbników, barwników i żywic, spełniających rolę naturalnych środków antyseptycznych.



OBRÓBKA DREWNA


Obróbka drewna – szereg procesów technologicznych w celu nadania obrabianemu drewnu odpowiedniego wymiaru i kształtu, usunięcie wad drewna i poprawa jego cech naturalnych. Rodzaje obróbki drewna:
Mechaniczna ręczna lub maszynowa:
-         korowanie drewna
-         cięcie – skrawanie
-         łupanie lub rozdrabnianie
-         obróbka plastyczna: ściskanie, walcowanie, gięcie, prasowanie
Cieplno – wodna – hydrotermiczna:
-         warzenie drewna
-         parowanie drewna
-         suszenie drewna
Fizykochemiczna :
- uzyskuje się materiały drewnopochodne
Chemiczna – dawniej nazywana przerobem drewna:
- wyodrębnianie z drewna substancji składowych np. celuloza, węgiel drzewny,  terpentyna, garbniki
Obróbka drewna pierwiastkowa:
- uzyskuje się półfabrykaty np. forniry, mączka drzewna, materiały tarte
Wtórna:
- uzyskuje się gotowe wyroby np. meble, wełna drzewna, stolarka budowlana

I. Tarcica - materiał, który otrzymujemy po wzdłużnym przepiłowaniu kłody drewna. Zakład, przedsiębiorstwo, w którym produkowana jest tarcica nazywamy tartakiem.
Pozyskiwana tarcica, w zależności od zastosowanego sposobu przetarcia, posiada różne właściwości techniczne. Przecieraniem, przetarciem określa się rozpiłowanie wzdłużne kłody drewna. W tartakach stosowane są dwie metody: przetarcie grupowe i przetarcie pojedyncze. Przetarcie grupowe to takie, w trakcie którego kłoda jest rozpiłowywana przez co najmniej dwie piły. Przy przetarciu pojedynczym, jedna piła piłuje kłodę. Rozróżniamy trzy podstawowe typy przetarcia grupowego:
a) jednokrotne "na ostro" w wyniku, którego produkowana jest tarcica nieobrzynana,

b) dwukrotne, kłoda przechodzi dwa razy przez trak-piła ramowa, w wyniku którego powstaje tarcica obrzynana.
Do tej grupy można zaliczyć przetarcie krzyżowe, które polega na rozcięciu rdzenia drzewa, tak pozyskana tarcica posiada lepsze właściwości techniczne, 

wtorek, 4 stycznia 2011

Gatunki drewna miękkie

DREWNO MIĘKKIE
Skróty stosowane w opisie próbek drewna:
  • D = gęstość, czyli ciężar właściwy (drewno suche i świeżo ścięte)
  • h = wysokość drzewa,
  • o = średnica pn

niedziela, 2 stycznia 2011

Postzrzanie drewna



 Produkt Age-it-Easy firmy Micro Mark, który to nanosi się na drewniane elementy w celu ich postarzenia. Niestety, nie można go dostać w Europie, a firma Micro Mark nie wysyła substancji chemicznych poza granicę USA.  Jest alternatywa  wykonania podobnego specyfiku samemu. 

 Sposób przyciemnienia zależy od rodzaju drewna.
Sposób przyrządzenia tego specyfiku jest banalnie prosty. Do słoiczka wkładamy troszkę waty metalowej (wełny stalowej), która to jest dostępna w sklepach typu Castorama czy też Praktiker i bardzo dobrze nadaje się do wygładzania powierzchni. Następnie zalewamy ją octem spirytusowym. Tak przygotowaną mieszankę odstawiamy, na co najmniej 24 godziny. Im dłużej wata metalowa będzie zanurzona w occie, tym mikstura będzie mocniejsza.
Sposób użycia jest również prosty, mianowicie wykorzystujemy herbatę np. Lipton, z której przygotowujemy mocny wywar.Jedną torebkę zalać wodą do 1/3 wysokości szklanki. Kiedy herbata się mocno zaparzy, nakładamy ją przy użyciu pędzla na drewno i czekamy aż wyschnie (herbata nie musi być gorąca). Po wyschnięciu drewna nanosimy przygotowaną wcześniej przez nas miksturę z waty metalowej i octu.  W celu zróżnicowania wyglądu możemy element drewniany delikatnie przeszlifować.
Jak widać przygotowanie mikstury jest proste, sposób nakładania również, a efekt bardzo ciekawy.